Tijdens de donkere dagen voor de Kerst ben ik mij gaan verdiepen in het klimaatdebat. Ik wilde eens de argumenten van de zogeheten ‘klimaatontkenners’ aanhoren. Ik ging er even lekker voor zitten met de gedachte ‘dit wordt lachen’. Mijn veronderstelling was dat de klimaatontkenners door de olie-industrie betaalde ‘wetenschappers’ zijn die de belangen van de fossiele industrie behartigen. Foute mensen dus die verwarring proberen te zaaien, en dat terwijl het vijf voor twaalf is … toch?

De schok was groot toen voor mij al snel duidelijk werd dat de klimaatontkenners juist gerenommeerde gepensioneerde wetenschappers en kritische journalisten zijn; onafhankelijk dus. En hun goed onderbouwde boodschap was schokkend: met zuivere wetenschappelijke argumenten concluderen veel wetenschappers dat de opwarming van de Aarde zonder klimaatmaatregelen de komende eeuw hoogstwaarschijnlijk binnen aanvaardbare grenzen blijft. Anders gesteld: het klimaatprobleem is bedrog!

Hier moest ik in mijn hoofd een draai maken van 180 graden. Ik ben opgegroeid met het geloof in de wetenschap en als ik keer op keer lees dat er binnen de wetenschap consensus bestaat dat het klimaat door onze schuld op hol slaat, dan neem ik dat serieus. Maar nu ik dieper in de materie ben gedoken, kan ik met mijn gezonde verstand alleen maar concluderen dat de klimaatsceptici gelijk hebben, en bijgevolg vervalt de noodzaak van de energietransitie.

Samenvatting van de drie delen van het klimaatdossier

De klimaatwetenschappers hebben in tegenstelling tot wat in de media wordt beweerd geen sterk verband gevonden tussen CO₂ en de opwarming van de Aarde. Hun belangrijkste bevindingen zijn: CO₂ is niet de hoofdoorzaak van de opwarming, CO₂ is een zwak broeikasgas, de zeespiegelstijging versnelt niet, het weer wordt niet extremer, en meer CO₂ is zelfs gunstig voor de vergroening van de Aarde. Er is nu geen reden om de uitstoot van CO₂ te reduceren. Helaas worden de zuiver wetenschappelijke bevindingen terzijde geschoven en verlenen veel wetenschappers lippendienst aan hun opdrachtgevers.

Met het rampscenario van de alarmisten in de hand, kijk ik vervolgens of de energietransitie een haalbare kaart is. De wereld is verslaafd aan goedkope fossiele brandstoffen en door de groeiende wereldbevolking en de toenemende welvaart in de opkomende landen zal de vraag naar goedkope fossiele energie voorlopig blijven stijgen. Er zit nog zeker voor honderd jaar meer dan genoeg olie, gas en steenkool in de grond. Alle duurzame bronnen – inclusief kernenergie – kunnen op hun best een deel van de groeiende energievraag ondervangen. Het gestelde doel van reductie van broeikasgassen is op de schaal van de wereld volstrekt onhaalbaar. Hieruit volgt dat elke bijdrage van Nederland hierin onbeduidend is, maar misschien kunnen we wel economische baat hebben bij een energietransitie. Maar alle studies van (onafhankelijke) ingenieurs - dus mensen die er verstand van hebben - laten zien dat alle ‘groene’ energiebronnen zoals biobrandstoffen, wind en zon met de huidige stand van techniek onrendabel zijn. Onverstandig om hierin te investeren.

Wetenschappelijke studies tonen dat zelfs zonder reductie van CO₂-uitstoot het klimaat niet op hol slaat, en dat is maar mooi ook omdat de energietransitie deze eeuw onmogelijk is. Maar hoe is het toch mogelijk dat wij zijn gaan geloven in het fabeltje van de klimaatmythe? We zijn geïndoctrineerd met het verhaal dat de menselijke CO₂-uitstoot dramatische gevolgen heeft voor het klimaat, en we worden gebombardeerd met beweringen van deskundigen, politici en zelfs van journalisten dat de energietransitie noodzakelijk, betaalbaar en haalbaar is. Het appelleert aan ons schuldgevoel. De westerse mens heeft met zijn vervuilende leefstijl en onderdrukking van de armen zichzelf verrijkt en de wereld in gevaar gebracht. Om onze erfzonde goed te maken moeten we nu een aflaat betalen. De klimaatgekte en energietransitie zijn een religie waarin de aanhangers geloven dat de mens even aan de thermosstaat van de Aarde kan draaien. Met de klimaatverdragen en energieakkoorden zitten we zelfs wettelijk vast aan deze hersenschim. Het is het toppunt van ironie dat Trump, Wilders en Jensen als verstandige mensen deze waanzin moeten doorprikken.

Time Magazine waarschuwde in de jaren zeventig voor global cooling (boven) en nu is het global warming (onder).

Klimaatreligie

In de jaren zeventig van de vorige eeuw was er onder de klimaatwetenschappers al consensus voor een naderende ramp: we zouden ons moeten gaan opmaken voor een ijstijd. Toen vervolgens de temperatuur niet daalde maar steeg, spraken de onheilsprofeten twintig jaar later over de global warming. Toen het na 2000 niet meer warmer werd sprak men over climate change. En nu is het modewoord climate disruption. Ja, het onvoorspelbare klimaat verandert altijd ook zonder invloeden van de mens.

Wat is hier aan de hand? In de jaren zestig waren er twee soorten aanpakken om het klimaat te begrijpen. Eén groep wetenschappers nam de waarnemingen en metingen als uitgangspunt en de andere groep ging werken met computermodellen. De groep van de waarnemingen en metingen heeft altijd geconcludeerd dat de mogelijke opwarming binnen deze eeuw ook zonder maatregelen binnen de veilige 2-gradengrens blijft, maar de computergroep kwam op basis van hun modellen tot de conclusie dat de mens een ramp veroorzaakt en zij sloegen alarm.

Gaandeweg gingen de alarmisten steeds meer geloven in hun modellen, ondanks het feit dat hun modellen er steevast naast zitten. Wetenschappelijk gezien zijn de modellen zeer onbetrouwbaar maar toch hebben de modellenbouwers zich ingegraven in hun verhaal; de mens is schuldig aan een desastreuze klimaatverandering. Keer op keer doen de alarmisten voorspellingen die niet uitkwamen. De Noordpool zou al ijsvrij moeten zijn, Antarctica zou versneld smelten, de Wereldgezondheidsorganisatie voorspelde 50 miljoen klimaatvluchtelingen in 2010, meer orkanen, snellere zeespiegelstijging; al hun onheilsboodschappen zijn niet uitgekomen.

Maar toch werkt hun bangmakerij. Milieugroepen, politici en de goegemeente geloven hun profetie en nu kunnen de alarmisten menselijkerwijs niet meer terug. Ze ontvangen miljoenen aan subsidies voor hun onderzoeksbureaus, hun baanzekerheid is verbonden met hun verhaal en het zou een blamage zijn als ze hun dwaling zouden moeten toegeven. Als het ipcc op basis van metingen en waarnemingen hun conclusie – de mens is zeer waarschijnlijk de oorzaak van de opwarming van de aarde - zou moeten intrekken, dan zou het ipcc onder het huidige mandaat niet langer nodig zijn. Om te overleven moeten ze de noodklok blijven luiden. Ze zitten vast in een tunnelvisie en ze kunnen niet meer zonder gezichtsverlies terugkomen op hun doemscenario’s. Andersom hunkert het publiek naar een bevestiging van het doemscenario, en de wetenschappers frauderen inmiddels stevig met de meetgegevens.

Het verhaal van de CO₂-vervuiling (let op het pejoratief ‘vervuiling’) past goed bij de afkeer tegen de drie-eenheid van kapitalisme-industrie-onderdrukking, waarbij de ‘onderdrukking’ stilaan is vervangen door ‘vervuiling’. Marx voorspelde dat de drie-eenheid omver zal worden geworpen door het proletariaat, maar het communisme is een zachte dood gestorven en nu volgt de tweede poging. CO₂ staat nu symbool voor alles wat fout is in de wereld: milieuvervuiling, grote verschillen in welvaart, de afname van de biodiversiteit, en vooral de wereldmacht van het Westen en de onderdrukking van de zwakkeren. Elke westerling wordt al met een schuld geboren en draagt met zijn consumptie de volle verantwoordelijkheid. De zondebokken zijn de rijken, bankiers, de olie-industrie en het adagium van groei, groei en groei. De leerstelling luidt: wij westerse mens zijn schuldig aan vernietiging van de aarde en met een aflaat moeten wij het goed maken. Ons offer is het uitbannen van goedkope fossiele energie. En de boetedoening mag veel kosten.

Het schuldbesef sloeg aan bij het links-progressieve deel van de bevolking. Ik noem ze voor het gemak ‘links’ (ze noemen zichzelf ook links, in de Amerika zijn het ‘liberals’). Waarom links? De linkse partijen verloren na de instorten van het Sovjetcommunisme hun verhaal (het foute kapitalisme-liberalisme had ‘gewonnen’, de arbeider werd een kenniswerker). Het verlies aan het verhaal moet niet worden onderschat. Het socialisme was in de Moderne Tijd de niet-kerkelijk religie als een alternatief voor het geloof in de verlossing van Christus maar toen het communisme op de vaalt van de geschiedenis belandde moest ‘links’ op zoek naar een nieuw maakbaarheidsideaal. Dat vonden ze razendsnel in het evangelie van de klimaatmythe. In Nederland fuseerden in 1990 de communisten (CPN), vredesactivisten (PSP) en links-progressief christelijken (PPR en EVP) tot GroenLinks. Links verbond zich met ‘groen’. Het is opvallend dat binnen een jaar na de instorting van het communisme de links-liberalen warmliepen voor de CO₂-mythe wat in 1992 in Rio de Janeiro leidde tot het vn-Klimaatverdrag. Vijf jaar later regelde het Kyoto-protocol de vermindering van de uitstoot van broeikasgassen.

De doorstart van het communisme is de klimaatreligie. Het dogma is dat de antropogene CO₂ het klimaat op hol laat slaan en dat wordt volgens de geloofsleer volledig bewezen door de harde wetenschap. De klimaatevangelisten zoals Al Gore, Ed Nijpels, Jesse Klaver en Diederik Samsom jagen schuldgevoelens aan over de menselijke invloed op klimaatverandering (zonde). De klimaatpauzen prediken een apocalyptisch doemscenario met angst voor opwarming (hel) en een verlossing door reductie van CO₂-uitstoot (redding). Gelovigen in het klimaatdogma worden in de kring van geloofsgenoten opgenomen (kerklid). Een klimaatscepticus wordt als ketter bestraft (inquisitie) en door uitsluiting de mond gesnoerd (excommunicatie). Weinig mensen doorzien hoe wanhopig links op zoek is naar zingeving.

De klimaatreligie is een totaalpakket waarin ook de bevrijdingsbeweging van alle onderdrukten is in ondergebracht: vrouwen, homo’s, transgenders, etnische minderheden. Het buzzwoord voor de onderdrukten werd ‘white privilege’; vooral de blanke man moet diep door het stof, hij beseft nauwelijks hoeveel leed hij in de wereld veroorzaakt. De vijand werd de lageropgeleide conservatieve blanke man; feitelijk de oude arbeiders waar links ooit zijn emancipatiestrijd voor voerde.

Vanaf de jaren negentig kwamen de links-liberale babyboomers op de sleutelposities in de overheid, universiteiten, onderzoekbureaus, en in de oude media (tv en kranten) en zodoende konden zij hun klimaatverhaal en identiteitspolitiek prediken bij een groot publiek. Vanzelfsprekend werd hun evangelie geloofd omdat velen vertrouwen in de deskundigheid van de autoriteit. Als een journalist, wetenschapper, het KNMI, rijksambtenaar of Al Gore beweert dat wij westerlingen schuldig zijn aan de opwarming van de Aarde, vertrouwen veel mensen dat de deskundigen de waarheid spreken. Zelfs de gematigde politici zijn bekeerd of durven hun vingers er niet aan te branden omdat ze anders het stigma ‘klimaatontkenner’ krijgen opgeplakt. Alle mainstream politici en deskundigen, bestuurders, ‘de polder’, organisaties, journalisten van de zogenoemde kwaliteitskranten adoreren blind de klimaatmythe.

Kritische mensen worden door de klimaatmoralisten monddood gemaakt. Dat ondervond de ‘linkse’ documentairemaker Marijn Poels toen hij werd overstelpt met woedende reacties over zijn kritische documentaire over de klimaathype. Al snel maakte Poels’ naïviteit plaats voor verbijstering. Hij kreeg afzeggingen van filmfestivals, die normaal gesproken elke documentaire van hem in hun programma opnemen – hij maakte er al 54, meest over sociale en mensenrechtenthema’s in ontwikkelingslanden. De organisatoren weigerden hun publiek in te verwarring brengen met een politiek incorrecte film. Er is geen ruimte meer voor kritisch denken, rationele argumenten en een tegengeluid van deskundigen. De klimaathype heeft alle eigenschappen van een dogmatische religie.

Ook het bedrijfsleven sluit zich noodgedwongen aan, maar veel bedrijven ruiken ook grote winsten en gooien olie op het vuur. De ‘groene industrie’ is een miljarden business en waar grote commerciële belangen zijn, is politieke invloed. Links-liberaal en het grootbedrijf hebben een pact gesloten en samen hebben zij de politieke en economische macht om hun doelen te bereiken. De politici willen de redder spelen en veel bedrijven kunnen er goed aan verdienen.

De klimaatevangelisten waarschuwen dat het eind der tijde nabij is en vragen daarvoor grote offers van hun aanhangers: de burgers. Maar de klimaatpausen realiseren zich nauwelijks dat de lagere middenklasse zich niet zo druk maakt over het jaar 2100 omdat zij nog niet eens weten of zij de huur van volgende maand kunnen betalen. Nu de plannen van de energietransitie vastere vorm krijgen, wordt duidelijk wie de torenhoge rekening moet betalen: de middenklasse wordt relatief zwaar belast. Veel mensen zullen het geld niet kunnen opbrengen, en de overheid houdt veel minder geld over voor zaken als zorg, onderwijs, openbaar vervoer, defensie. Dat alles begint zich nu te wreken door de botsing met de realiteit: de kosten. Mensen worden wakker en het verzet groeit. Langzaam dringt het tot steeds meer mensen door in wat voor waanzin we terecht zijn gekomen.

We leven in een 180-jarige vissentijdperk. Pisces is het teken van bedrog, manipulatie, geheimen zaken achter de schermen, complotten, omkering van oorzaak en gevolg. Vissen ziet twee perspectieven die lijnrecht tegenover elkaar staan. Beiden kijken naar hetzelfde maar ze vertellen een diametraal verhaal. De idealist zegt: ‘de wereld vergaat en we moeten het klimaat redden’, en de realist zegt ‘volgens waarnemingen en wetenschappelijke analyses is er geen probleem’. Ook in de energietransitie zijn er twee verhalen. De idealist gelooft in het sprookje dat we kunnen leven van inferieure energiebronnen zoals zon, wind en biomassa, terwijl de realist weet dat onze westerse beschaving is gefundeerd op goedkope fossiele brandstoffen en als de noodzaak er al is om CO₂ te reduceren, is kernenergie technisch en economisch de beste oplossing. Om tot 95 procent CO₂-reductie te komen moeten we allemaal letterlijk in een hutje op de hei gaan wonen. De twee verhalen sluiten elkaar uit. Een compromis is niet mogelijk. We kunnen de Aarde niet een beetje redden maar als er geen klimaatprobleem bestaat is de plaatsing van elke windmolen een verspilling.

Vissen heeft de samenleving gepolariseerd in twee kampen: de ‘goeden’ geloven in de klimaatreligie, de maakbaarheid, ze zijn pro-immigratie, pro-globalisering, voor inclusiviteit en diversiteit, en de ‘slechten’ worden weggezet als klimaatontkenners, populisten, egoïsten, racisten, xenofoben. De idealisten vrezen voor de Apocalyps en ze willen de mensheid redden. Wie tegen hen is, is de antichrist. Het is soms beangstigend om te zien hoe zwart-wit de tegenstellingen zijn geworden. Zelfs de dialoog is verdwenen.

Maar Vissen moet goed en kwaad met elkaar verenigen. Het zijn twee kanten van de medaille. Een teveel van het goede roept het kwaad op en het kwaad bewerkstelligt het goede. Goed en kwaad werken als spiegels. Het kwaad reflecteert de valkuilen van het goede. De realisten zouden egoïstisch zijn, te belabberd om de aarde voor onze kinderen te willen redden maar kijk eens goed naar de hypocrisie van de klimaatmoralisten. Zij vragen offers aan het volk maar zelf wonen ze in luxe huizen, rijden in grote auto’s, vliegen over de hele wereld, kopen aflaatbomen en onrendabele zonnepanelen en consumeren er lekker op los. Zelf zullen ze niets merken van een hogere energierekening, een vleestaks of vliegtaks, ze gaan niet korter te douchen of minder vaak met vakantie. Eén troost: met Vissen zullen de eersten de laatsten zijn.

Staatssecretaris Frans Timmermans (PvdA, BuZa) liet zich onlangs kennen als een klimaatalarmist pur sang. Hij baseerde zich op ‘de’ wetenschap, zo zei hij zelfverzekerd. In dit filmpje dienen de wetenschappers hem van repliek.
YouTube

Nederland had tot voor kort de reputatie een tolerant land te zijn. Maar op tal van terreinen rukt de politieke correctheid op. Dit gaat gepaard met toenemende onverdraagzaamheid voor afwijkende opvattingen.
climategate.nl

Hoe lang blijft de NPO nog klimaatactivisme bedrijven? Schrijnende eenzijdigheid van de publieke omroep.
opiniez.com

Het deugsysteem bedreigt de vrije westerse samenleving. Taboe op wezenlijke maatschappelijke discussies.
opiniez.com

Jeroen Visbeek, januari 2019