De mens is een wezen dat betekenissen zoekt in de verschijnselen die binnen en buiten hem gebeuren. We zoeken antwoorden in religies, de wetenschap, filosofie, psychologie, parapsychologie en metafysica etc. Van deze disciplines krijgen we veel antwoorden en soms vullen deze elkaar aan maar vaak sluiten ze elkaar uit. Hoe moeten we de wirwar aan antwoorden interpreteren?

Het antwoord op deze vragen kreeg ik toen ik alle typologieën naast elkaar legde. Het viel me op dat ze wezenlijk van elkaar verschillen in het aantal karakters: er zijn twee oerkrachten (yin en yang), een triade van goden, vier westerse elementen, vijf oosterse elementen, zeven chakra’s, acht jungiaanse temperamenten, negen karakters bij de enneagrammen, tien sefirot bij de kabbala en twaalf dierenriemtekens: 2, 3, 4, 5, 7, 8, 9, 10, 12. De verschillen én de overbrugging zitten in de getallen en de leer van de getallen is de numerologie: de moeder aller typologieën.

De numerologie is ontwikkeld door de bekende Griekse wiskundige Pythagoras. Hij leerde ons dat alles in de wereld bestaat uit trillingen die vastgelegd kunnen worden in getallen met hun eigen symboliek. Of het nu om kleuren of geuren zijn, afstanden tussen en rondwentelingen van planeten, het ritme van dag en nacht door het jaar heen: alles kan worden uitgedrukt in getallen. De wetenschap en wiskunde zouden zonder getallen niet kunnen bestaan. Maar het begrip dat we alles in getallen kunnen uitdrukken was in de tijd van Pythagoras nieuw.

Pythagoras ontwikkelde een op getallen gebaseerd toonstelsel dat de basis vormt van onze moderne diatonische toonladder. Het opstellen van het pythagorische toonstelsel was in Europa historisch gezien een van de eerste wetenschappelijke overgangen van een oorspronkelijk kwalitatief, naar een meer kwantitatief beschouwen van de werkelijkheid. Met andere woorden, Pythagoras gebruikte het getal, in plaats van het woord, als uitgangspunt om de wereld te begrijpen.

De getallen zijn in de leer van Pythagoras een uitdrukking van de energie. Energie is een potentie die zich manifesteert in een trilling, bijvoorbeeld: warmte is de trilling van atomen en licht is een trilling van het elektromagnetische veld. Een trilling kunnen we uitdrukken in de frequentie: het aantal gebeurtenissen per tijdseenheid. De frequentie drukken we uit met getallen en dus kunnen we de kleur van licht of de stofeigenschappen uitdrukken met getallen.

Naast de energetische eigenschappen veronderstelde Pythagoras dat getallen ook aan de basis liggen van de ruimtelijke vormen. Hij sprak van vierkante en kubusvormige getallen, van langwerpige, driehoekige en piramidevormige getallen, enzovoort. Deze getallenvormen vormen volgens Pythagoras de basis van de stoffelijke lichamen.

Met de allesomvattende getallen zouden volgens de Pythagoreeërs ook de karakters van mensen kunnen worden geduid. Dit idee wordt in de numerologie gebruikt om de karakters van mensen te beschrijven. In de numerologie verbindt men karakters aan elk cijfer van 1 tot en met 9 en aan de Meestergetallen (11, 22, 33 enz.). Door een (geboorte)datum te versimpelen of door letters te verbinden met een cijfer, kan een duiding van een persoon worden gemaakt.

In de artikelen op deze website benader ik het anders. Elk getal x bezit een soort persoonlijkheid en representeert een typologie met x aantal karakters. Het getal 2 heeft bijvoorbeeld de eigenschap van een dualiteit en de typologie die hiermee overeenstemt is het yin-yangprincipe. Op deze manier vormen alle typologieën een onderdeel van een grotere orde want de verdeling van x-aantal karakters bij een typologie impliceert dat men de wereld door de bril van een x-aantal beoordeelt. Bijna ongemerkt bepaalt de eigenschap van x de opzet van de typologie. Als we een getal zien als een kleur of toon, dan kijkt elke typologie met een gekleurde bril naar de werkelijkheid of filtert elke typologie een bepaalde toonhoogte in het geluid. De numerologie overziet het hele spectrum; het is de regenboog of het complete muziekstuk.

Typologie van de nul

Een betekenisvol niets

Wat valt er te zeggen over het universum? Er zijn twee absolute antwoorden:

Het universum is leegte.

In het universum is er aanwezigheid.

Het eerste antwoord zegt dat er geen (0) element aanwezig is en het tweede antwoord zegt dat er één (1) element aanwezig is. De gemene deler van deze twee antwoorden is de getallen nul en één. Met deze twee getallen is zijn de antwoorden cryptisch. Het wordt duidelijker als we meer elementen toe te voegen. Hoe verder we tellen, hoe uitgebreider de antwoorden worden. Voorbij het antwoord met vijf elementen komen de thema’s van eerdere antwoorden meer en meer herkenbaar terug. Het antwoord met twaalf elementen vormt het sluitstuk van de verrijking van de thematiek. Elk antwoord is compleet in zichzelf en kan als dé waarheid worden aanvaard. Maar als we echt de essentie van het universum willen beschrijven moeten we de eerste twee antwoorden aanvaarden.

Met de antwoorden 0 en 1 element kan alles worden beschreven. Alle andere antwoorden met meer elementen kunnen altijd worden teruggebracht tot de aanwezigheid en afwezigheid. Deze waarheid zien we ook in computers. Een computer werkt ten diepste alleen met enen en nullen, maar deze taal is voor ons onoverzichtelijk. Om de cijfers overzichtelijker te maken worden de enen en nullen samengebracht in groepjes van meestal van 8 (een byte), 16, 32 of 64 bits. Hiermee wordt de machinetaal geschreven welke bestaat uit een lijst van meestal hexadecimale cijfers. Een getraind programmeur kan deze cijferlijst ‘lezen’, maar om makkelijker en sneller te kunnen programmeren zijn de hogere programmeertalen ontwikkeld. De instructies van de hogere programmeertaal worden met een interpreter of compiler teruggebracht tot de machinetaal en de machinetaal wordt in de processor omgezet naar enen en nullen. Voor de computer is alles buiten de één en de nul een overbodig menselijk verzinsel om de informatie inzichtelijk te krijgen. De mens heeft deze rangschikking van informatie nodig om iets zinnigs te kunnen doen. Het komt er op neer dat alle systemen met meer elementen dan 0 of 1, modellen zijn om de wereld te begrijpen. Elk van deze modellen is in zichzelf volledig, maar omdat de rangschikking ook anders kan, heeft elk model iets willekeurigs. Dit is soms frustrerend omdat het altijd twijfel oproept over de waarheid van een model, maar het is ook inspirerend omdat alle modellen de rijkdom van het universum blootleggen.

Wij kunnen nooit iets met zekerheid weten over het universum en daarom is het universum voor ons in reële zin niets. Dit ervaren wij als leegte of stilte. In essentie zwijgt het universum. Dit is de toestand van voor de geboorte of van na de dood. Er zijn nul elementen; er is in wezen niets.

Met het niets, bedoel ik niet het absolute niets maar het niets dat voor ons mensen toch een betekenis heeft. Want er is er een verschil tussen het totale niets en het niets dat we als het cijfer nul kennen en onderdeel uitmaakt van de getallen. Want als we zeggen ‘nul appels’, dan heeft de nul een betekenis, namelijk de afwezigheid van appels. In het absolute niets is dit geen zinvolle constatering omdat er in het absolute niets nooit iets aanwezig kan zijn. En omdat wij aanwezig zijn in het universum, kan ons universum niet bestaan uit een absoluut niets. Mijn antwoord ‘nul elementen’ refereert dus naar de afwezigheid van iets.

Maar wat is er dan afwezig? Het antwoord is afscheiding. In het universum is er geen scheiding tussen materie en energie, tussen ik en jij, tussen ruimte en tijd, tussen licht en donker; alles is met elkaar verbonden, alles is een geheel en omdat het ongedeeld is, kunnen wij het niet waarnemen waardoor het voor ons schijnbaar niets is. Het universum is in wezen een betekenisvol niets dat ik verbind met het cijfer nul en de oerstof ether.

Voor een mens zijn de geboorte en de dood grenzen tussen iets en niets. De toestand van voor de geboorte en na de dood is de basistoestand van ons bestaan. De universele essentie van ons mens-zijn is hiermee onze sterfelijkheid. Dit is de enige absolute zekerheid die we hebben. Wat er na de dood is en wat er voor de geboorte is, dat is voor ons een raadsel en hiermee heeft ons bestaan ten diepste geen zin en geen doel. Alleen dankzij de tijdelijke toevoer van zonne-energie kunnen we leven op Aarde. Wanneer de Zon sterft, sterven wij ook. Uiteindelijk sterven alle sterren in de kosmos. Het complete heelal verdwijnt volgens de huidige kosmologische inzichten uiteindelijk in het niets. Wij mensen leven in een bepaalde tijdsperiode en daarbuiten zijn we afwezig. Die afwezigheid is de stabiele grondtoestand van ons mens-zijn en het leven van de geboorte tot de dood is een uitzonderlijke toestand hierop. Niets is dus een enige absolute waarheid. Door onze beperkingen ervaren wij de eenheid als het niets.

De leegte van het universum kunnen wij ons voorstellen als een oceaan.